De website van Bert, Joke, Marie, Mats en Clara!
Voor de tweede week op rij op Fuerza-avontuur getrokken voor een toertocht. Ditmaal was Quartes de startplaats. Het werd een mooie tocht met veel offroad over enkele pittige hellingen, veel weideplezier en langs heel wat bermen van de autosnelweg. Een typische Waalse sfeer maakte het plaatje compleet. Goed voor iets meer dan 60 km op de teller en veel plezier!
Precies twee maanden na de stomme ‘knieval’ op zeeklas in De Panne stond de toertocht van Poperinge op de kalender. Deze mountainbike tocht brengt je naar de heuvels van de Westhoek en Frans Vlaanderen. Kemmelberg, Rodeberg, Baneberg, Vidaigneberg, Zwarte Berg of Catsberg: je komt ze allemaal tegen. Samen met de overige Fuerzanen besloot ik de 85 km en bijhorende 1150 hoogtemeters te trotseren. Na een vlakke aanloop waar de knie toch wel nog wat weerwerk bood kwamen we al vlug in de heuvelzone terecht. Tot aan kilometer 60 ging alles vrij vlot en kon ik zeker niet klagen. Nadien liet het gebrek aan fietsritme zich duidelijk voelen. Gelukkig was het zwaarste toen achter de rug en kon ik toch nog met een goed gevoel de 85 km uitrijden. Op nu naar Houffalize waar we over twee weken de 75 km afleggen op de Houffamarathon.
Zondag 16 augustus was er in Estaimbourg een mountainbiketocht die veel beloofde: 4 beklimmingen van de Mont Saint-Aubert! Dit konden we niet aan ons laten voorbij gaan en omstreeks 08.30 uur namen we de start van deze Waalse tocht. De aanloop liep over bredere gravelpaden, aardewegen en grasstroken. Hier en daar was er een zelfgemaakte singletrack in de bermen van de autosnelweg. Het bleef echter uitkijken naar de befaamde Mont Saint-Aubert. Na 50 km en bij de tweede bevoorrading was er nog steeds geen sprake van enige “mont”. Het duurde nog tot kilometer 60 vooraleer de gekende helling langs alle kanten werd beklommen. De volgende 10 km waren dan ook super! Na dit smakelijk dessert werd er onmiddellijk terug koers gezet naar Estaimbourg. Besluit: goed maar toch hadden we graag nog liever wat langer gebiket in het gebied van de Aubert! Trouwens… voor een blonde leffe moest je ook wel heel lang wachten in de bar! Misschien komen we wel nog eens terug al was het maar om de overige Waalse bikers eens aan het werk te zien.
Gisteren besloot ik even op zoek te gaan naar de bevestiging dat Thuillies niet meer was dan een off-day wat het biken betreft. Aangezien de overige Fuerzanen besloten op zondag te rijden, trok ik me op mijn eentje op gang in het centrum van Geluveld. Op het menu stonden er 77 km doorheen weivelden, tegelpaadjes, boereweggetjes en asfalt. Voor de hoogtemeters hoefde je hier niet te komen. Ik besloot een strak tempo te rijden maar toch niet te geweldig te starten. Zie dat het met niet lukte om deze langste afstand tot een goed einde te brengen… Ik wilde immers een goed gevoel overhouden na de teleurstelling van vorige week. We werden via Geluveld richting Houthem, Wervik naar Geluwe gestuurd. Nadien brachten de pijltjes ons richting Beselare en Passendale. Gedurende de gehele tocht ontmoette ik maar bitter weinig zielsgenoten. Blijkbaar was de opkomst niet te denderend. Juist voor de laatste bevoorrading werden we een singletrackje opgestuurd te Passendale. Hier vermeed ik nipt de diepe gleuf die net in een kort knikje lag. Even zat de schrik erin want zo kan je lelijk en onverwacht tegen de vlakte gaan. Straf dat dit ook het enige opwindende feit is van deze bijna 80 km lange rit. Dit zegt dan ook veel over het parcours! Uiteindelijk bereikte ik na iets meer dan 3 uur opnieuw de startplaats. Vlug de fiets in de auto geplaatst en wonder boven wonder geraakte ik zelfs nog tijdig voor het middageten thuis!
Besluit: een weinig uitdagende tocht maar een geruststelling wat de conditie betreft. Het liep immers weer wat beter.
Vandaag opnieuw eens vroeg uit de veren om de mountainbike op te springen. Ditmaal vindt het fietsfeest plaats in Thuillies, een verlaten dorpje ten zuiden van Charleroi nabij Thuin. Het werkpaard van dienst is de oude Be One fiets wegens “Orbea nog niet hersteld”. Eenmaal ingeschreven worden we al onmiddellijk onverhard de weg opgestuurd. Het traject was echt subliem! Heel veel bospassages, leuke singletracks, afwisselend stijgen en dalen en bovendien een schitterende omgeving. Blijkbaar hoef je helemaal geen 2 uur in de wagen te zitten om een Ardens gevoel te krijgen. Het gevoel in de benen was echter verre van soepel. Het was immers al van Malmédy geleden dat ik nog eens op de mountainbike zat en dat was best wel duidelijk. Reeds na een tiental kilometers voelde ik me moe en was er sprake van “des jambes lourdes”. Afzien dus… Net na de abdij van Aulne startte een deftige klim die ons bovenaan het bos van Thuin bracht. Hier ging het licht helemaal uit. Ik besloot mijn bikemaat Bert verder te laten rijden en klom op eigen tempo naar de laatste bevoorrading. Vlug nog wat rozijntjes, tuc-koekjes en wat water bijtanken en hopen dat het laatste deel van het traject beter verteerd wordt. Helaas… al vlug moet ik opnieuw de rol lossen en wanneer ik plots een pijl zie van de kortere afstand (58 km) besluit ik deze te volgen in de hoop wat vlugger terug aan de feesttent van Thuillies te komen. Ik gokte gelukkig goed want na zo’n 8 m bereikte ik de eindmeet. Neen, geen 75 km op de teller maar slechts 63 km. Neen, geen wow-gevoel maar wel zware benen en nog veel werk aan de winkel. Was het een toevallige off-day of toch een duidelijk signaal dat het lang geleden was dat er zo’n afstand werd gereden? We zullen zien! Eén ding staat vast: Thuillies is een schitterende plekje om te biken en volgend jaar komen we zeker terug (met betere benen en een Orbea-fiets).
Naar Maarkedal afgezakt voor de Vlaamse Ardennen marathon en teruggekeerd met een “wow-gevoel”. Een schitterend parcours, mooie vergezichten, prima organisatie en fantastisch bikeweer! Wat heb je nog meer te wensen. Reeds van bij de start werden we het bos ingestuurd voor een leuk technisch stukje. Nadien volgde nog meer lekkers met een passage op het muziekbos, een doorsteek naar Ellezelles, een schitterend hard/easy stukje in het Elenebos om daarna via het Brakelbos terug te keren langs wat minder heftige mountainbikepaden naar deEikenberg en de Taaienberg. Uiteindelijk (wegens tijdsgebrek) de extra lus van de 90 km niet meer gedaan en met 75 km en 1239 hoogtemeters over de meet gebold. Bij deze toch geldt maar één advies: tot volgend jaar!
Vandaag samen met collega Fuerzaan Bert afgezakt naar Leuze om er eens de Waalse toertochten te leren kennen. Om 08 uur waren we reeds terplaatse en zochten we in het ogenschijnlijke kleine dorpje de startplaats. Na de nodige centjes te hebben neergelegd trokken we op pad. Qua bepijling in Henegouwen zitten ze alvast met niks in. De pijlen stonden overal met spuitbus neergespoten. Boom, steen, weg of paal: alles kreeg een oranje pijl! We zouden dit eens in de Vlaanders moeten proberen! Enfin, de tocht zelf was mooi en lastig. De aanloop verliep over glooiende wegen naar een eerste leuke passage in St. Martin. Na de eerste bevoorrading trokken we richting Buissenal om er de plaatselijke mountainbikeroute op te zoeken. Heel wat klauterwerk en ook een aantal mooie bospassages stonden op het menu. Intussen had Bert D. last van een leegopende achterband. Met de nodige moed trokken we toch verder tot aan bevoorrading 2. Daar wat lucht gekregen en terug verder op pad. Wat volgde was heel wat glijwerk over de bemodderde bospaden. Heel wat evenwichtsoefeningen waren nodig om niet tegen de vlakte te gaan. Een tiental kilometer verder vond de achterband het welletjes en was de lucht weer (letterlijk) gaan vliegen! We besloten dan maar om onze route van 80 km te verlaten en voortaan de pijlen van de kortere afstanden te volgen. Na een extra pitstop voor de achterband en een eindje beuken tegen de felle wind, kwamen we uiteindelijk over de meet na 72 km en een kleine 1000 hoogtemeters. (Voor de statistieken: 970 om precies te zijn). Conclusie: voor herhaling vatbaar en hopelijk met minder pech!
Zaterdag trok ik na een heel lange tijd nog eens naar de start van een toertocht. Reningelst was “the place to be” waar de plaatselijke club een traject voorschotelde van maximum 68 km. Ik besloot om met de morgendauw op pad te trekken en was dan ook tegen 08.30 uur vertrekkensklaar voor mijn tochtje. De eerste kilometers brachten veel asfalt maar dat deerde niet echt. Op die manier kon de motor wat opwarmen voor het echte werk die te wachten stond. Na de Rodeberg en Zwarte Berg trokken we richting Catsberg. Helaas werd die niet beklommen omwille van de passage van de vierdaagse van Duinkerke over deze bult. Aan de eerste bevoorrading trok ik me op gang juist op hetzelfde moment als een collega-biker. Ik besloot om zijn flinke tempo te volgen. Na een tijdje vonden we elkaar wel en kon er al een woordje gepraat worden. Al vlug bleek dat mijn bikemaat doof was en ik dus met wat gebaren en duidelijke articulatie mijn boodschap moest verkondigen. Enfin, we besloten samen verder te rijden en hielden er een stevig tempo op na. Opnieuw Rodeberg, Zwarte Berg, daarna nog Kemmelberg stonden op het menu. Onze locomotief werd nog aangevuld met wat extra wagonnetjes en de trein bleef verder razen aan meer dan 30 km per uur. Uiteindelijk moest ik na 60 km en bij de laatste beklimming van de Rodeberg toch mijn bikemaat laten gaan. Het werd echt zwart voor de ogen (en het was nochtans de rodeberg). Na een stevige tocht en een twee en een half uur fietsen ging ik nog op zoek om mijn bikemaat te bedanken. Helaas niet meer gevonden. Jammer want wekelijks zo’n tochtje rijden zou super zijn! We haalden uiteindelijk een gemiddelde van iets meer dan 25 km/uur over de 68 km. Er werden 900 positieve hoogtemeters overwonnen.