Dit jaar ging de reis richting Auvergne. Nadat we twee jaar op rij de kust opzochten in Bretagne kozen we ditmaal voor het Franse binnenland op zo’n 800 km van huis. Om de rit niet in één keer te moeten afleggen in de heenreis besloten we een tussenstop te voorzien nabij Avallon in de Bourgogne. Via Booking.com belandden we in de B&B ‘Chez Virginie’. Een aangename stopplaats met een vriendelijke uitbaatster. Bovendien beschikten we over een familiekamer met alle voorzieningen. Het enige minpuntje was echter dat we nog een flinke afstand moesten afleggen om ergens een avondmaal te vinden.
Met de zon op de snoet maar enkele dreigende wolken op de achtergrond reden we de volgende morgen dwars door de Morvan naar de Auvergne. Na veel draaien en keren met de wagen op de plaatselijke wegen waren we blij dat we uiteindelijk op de autosnelweg zaten richting het vroegere vulkanengebied. We passeerden de Puy de Dome en stegen tot zo’n 1000 meter hoogte. Uiteindelijk kwamen we rond 17 uur aan op onze eindbestemming: Beaulieu. Na een rondleiding door de vriendelijke eigenaars in de mooie chalet verkenden we snel nog even de supermarkt van Bort-les-Orgues. Klaar om de volgende dag er op uit te trekken!
De zon was meer dan van de partij bij de start en we profiteerden er van door het meer op te zoeken. Op het strandje bij het kasteel van Val kan je zwemmen en dit was een welgekomen verfrissing! We brachten nog een bezoekje aan het kasteel vooraleer we terugkeerden naar Beaulieu. Onderweg snel nog even een broodje kopen voor het avondeten en dan… KNAL … een gescheurde achterband bij het wegrijden van de parking. Daar stonden we dan: zondagavond, midden Frankrijk, met z’n allen in een auto met slechts 3 opgepomte banden. Na hulp van een plaatselijke inwoner werd het reservewiel gemonteerd en konden we verder rijden naar ons huisje. De volgende dag wachtte een bezoek aan de plaatselijke garage voor het herstellen van de band (nou ja, aankoop van twee nieuwe banden wegens herstel onmogelijk).
De wagen wilde duidelijk niet mee want al na 100 km richting Frankrijk kregen we de foutmelding ‘minimumpeil diesel dope’. Met de schrik op een defect reden we toch al tot hier maar de angst op een serieuze panne bleef als een zwaard van Damocles boven ons hangen.
Enfin op dag twee dan zonder reserveband de bergen van Super Besse gaan verkennen. Met de ‘eitjes’ gingen we naar de Col de Perdrix waarna we nog wat hoger klommen richting Puy de Sancy. De vermoeide blik van Clara deed ons echter stoppen ter hoogte van het zicht op Mont Dore. De innerlijke energietank werd bijgevuld waarna het toch nog lukte om te voet af te dalen naar Super Besse. Dit stadje is een mekka voor downhillers in de zomer en skifanaten in de winter. Terwijl de eerste wolken de blauwe lucht verdreven keken we nog even naar de wilde avonturen van enkele stoere bikers op het plaatselijk terras om de daguitstap af te sluiten.
De volgende dagen werden minder zonnig en dus zat er helaas geen duik meer in in het plaatselijke stuwmeer. Toch hield dit ons niet tegen om er op uit te trekken. We bezochten de ruïnes van het kasteel van Thynières nabij onze verblijfplaats, trokken op daguitstap naar Salins waar we onder de waterval door konden stappen en een schitterende wandeling maakten langsheen de rivier. Je waande je zelfs in een sprookjesbos! Van Salins reden we verder naar het oude dorpje Salers die ons helaas met een stevige plensbui verwelkomde. Veel plezier hadden we dan ook niet in dit pittoreske dorpje en het verblijf was van korte duur. We compenseerden dit dan maar met een extra stop in het stadje Ydes. Hier kon je een fiets huren om het groene lint (een oude spoorwegbedding) te verkennen. Al trappend reden we een uurtje rond in de vallei van de Dordogne. Beslist de moeite waard!
Donderdag bleven we dicht bij ons huisje om onze auto wat te sparen. We wandelden onder en op de flanken van ‘les orgues’ in Bort-les-Orgues. Een wandeling van zo’n 4 kilometer bleek iets langer uit te vallen en zorgde voor flink wat hoogtemeters. Het beloofde ijsje wanneer we terug bij de auto kwamen werd dan nog eens doeltreffend weggeregend door een stortbui. Het werd dan maar een koekje al schuilend in de auto. Toch lieten we het niet aan ons hart komen en trokken we nog naar de site St. Nazaire waar je de samenvloeiing van de Dordogne en de Diège kan bewonderen van op de kliffen. Een prachtig uitkijkpunt!
Op vrijdag lieten de grijze wolken nog steeds van zich horen en besloten we La Bourboule te bezoeken en de kinderen te belonen voor hun flinke stapinspanningen met een bezoekje aan Parc de Fenestre. Dit is een uitgestrekt park waar er ook heel wat speeltuigen staan en waar je ook op enkele betalende kleine attracties kan zitten. Helaas zorgde de plensbuien er voor dat alles er nat en verlaten bij lag. Na de middagpauze in een plaatselijk restaurantje was de zon uiteindelijk toch van de partij en konden we alsnog genieten van een spelletje minigolf. Amai, deze golfbanen hadden precies nog last van de erupties van de vulkanen! De bal rolde alle kanten op die hij niet moest en de uiteindelijk bleken niet alle banen even haalbaar. Jammer voor deze eerste kennismaking van de kinderen met minigolf. Maar uiteindelijk hebben ze toch plezier beleefd en werden ze beloond voor hun vele kilometers die ze stapten doorheen de heuvelrijke (of bergachtige) streek.
En ja hoor op zaterdagmorgen eindigden we onze week in de Auvergne met zonneschijn! Maar helaas ook weeral met een bijkomend autoprobleem: olie bijvullen was ditmaal de boodschap. Na een stop in de plaatselijke garage waagden we ons aan de lange terugweg. Na zo’n 30 kilometer kraakte er iets ongelooflijks aan de auto. Nadat we geremd hadden verdween het geluid opnieuw om op de autosnelweg plots terug te keren. Met een bang hartje namen we de eerste ‘aire’ om de zaak eens te bekijken. Na een pauze van 40 minuten, een blik op de motor en veel schrik besloten we toch verder de rit te vervolgen. Ditmaal bleven de problemen achterwege en uiteindelijk konden we rond 18 uur veilig de thuishaven bereiken. Oef! Wat was me dat een reis met hindernissen. Eén ding staat vast: deze auto rijdt niet meer op Franse wegen om op reis te gaan. Een tweede vaststelling: de Auvergne is een prachtige streek die veel te beiden heeft maar we hadden helaas de weergoden niet echt mee. Volgende keer beter zeker?
Vandaag een mooie wandeling gemaakt vertrekkend bij Hill 62 richting Hill 60. Bij de start aan Sanctuary Wood heb je een prachtig uitzicht op de streek en op de torens van Ieper. Via enkele wandelpaden doorheen de weides en de Gasthuisbossen gingen we richting Hill 60. Hier wou Mats zeker eens terugkomen na onze mountainbiketocht. Ditmaal konden we wel op de houten paden wandelen die slingeren doorheen de schapenweiden. We stapten nog even verder naar één van de gootste kraters uit de streek: de Caterpillar Crater.
